.jpg)
Ik hoor in mijn hoofd al een tijdje die regel uit dat liedje voor Warchild : ‘Al ben je uit de oorlog, gaat de oorlog ooit uit jou?’. Zelf hoor ik vaak liedjes als signalen of aankondigingen van het energie veld dat zich aandient. Afgelopen zomer was ik in Heerlen om het ouderlijk huis van mijn eigen moeder bezoeken, waar zij met haar vader en zussen en tantes woonde vanaf haar eerste tot twaalfde jaar. Het is het huis waar ze de terugtrekkende Duitse soldaten gefrustreerd met hun laarzen over het kelderrooster hoorde stampen in 1945. Waar een blindganger brandbom door het huis was gestort zonder dat iemand gewond raakte, ook al waren er flinke gaten in de vloer gevallen. In onze generatie zijn deze energieën nog heel aanwezig.
Deze week waren er twee cliënten die in hun energie oorlogservaringen mee droegen uit hun familie. Eén van hen, een man van mijn leeftijd 51 jaar, begreep de parallel tussen zijn eigen nachtmerries in zijn
eerste zes levensjaren, die precies samenvielen met hoe zijn vader zijn eerste levensjaren doorbracht in de detentie en het levensgevaar van een Jappenkamp in Indonesië. En hoe hij zijn vader vanaf die leeftijd kwijt was in zijn eigen leven. Het bleek dat de vader van zijn vader – zijn opa – nog een ander gezin had waarvoor hij na bevrijding uit het Jappenkamp had gekozen. We werkten met systemische opstellingen en het integreren van gevoelens van eigenwaarde.
Maar in dit blog ga ik wat verder in op die andere cliënt. Hij is een man van rond de dertig jaar met nachtmerries waarin hij altijd moet vluchten. Vorige sessie hadden we ingezoomd op hoe in de familie van zijn moeder, de connectie van zijn veld werd gevormd door vijf onderduikers in de kelder van zijn oma die heel angstig moesten vluchten toen Duitse soldaten ze dreigden te ontdekken. Hij komt binnen voor deze sessie en vertelt: ‘ik voelde mee heel opgeruimd al de afgelopen twee weken totdat ik hier in het praktijkhuis de trap omhoog neem en de stap zet in de praktijkruimte. Opeens voel ik een beklemmend gevoel op mijn borst’. ‘Ok’ zeg ik, ‘laten we eens onderzoeken wat dat gevoel je wil vertellen’. We gaan in meditatie en geve
n dat beklemmende gevoel de vrije ruimte. Na verloop van tijd voelt mijn cliënt een gloeiend balletje bij zijn hart. We zijn in het energieveld van opa die gevochten heeft als soldaat. Het gloeiend balletje wordt een kogel. En dan ook komt het gevoel terug van toen we de sessie begonnen: dat beklemmende bij binnenkomst: het was een soort ‘spannend maar ook wat beschaamd sorrygevoel’. We mediteren verder en kogel blijkt in de rug te zijn geschoten. Vandaar de schaamte. In het vervolg van de sessie maken we ruimte voor zowel
de dader (opa in dit geval) als het slachtoffer (zijn Duitse tegenstander in het veld bij Arnhem). De trots van het overwinnen en de schaamte van in de rug schieten, de snerpende pijn van de indringende kogel. Ze mogen er allemaal zijn. Zonder oordeel mag het voorval van deze ontmoeting van zoveel jaren terug, via een sessie van de kleinzoon van één van hen, nu het licht zien. Bij het schonen van het veld en het teruggeven van dit lot werken we met klankschalen en de zon breekt door in de kamer, dus ook het directe zonlicht mogen we gebruiken voor heling.
Na de sessie leg ik uit dat dader en slachtoffer vanaf de daad waarin dat gebeurt, bijvoorbeeld als de ene mens de andere mens doodt, met elkaar verbonden zijn. En op enig moment in de tijd, ma
g ruimte ontstaan om die binding naar boven te halen, de ermee gepaard gaande pijn aan beide kanten uit te nodigen en te laten oplossen. Het is wat het is, het was de tijd van de twee soldaten die elkaar naar het leven stonden. En er was niets heldhaftigs aan, eerder schaamte en de onervarenheid van twee nog heel jonge mannen die geen idee hadden wat zij daar deden met elkaar…
Weer een laag van Oorlog is verder opgeruimd uit de geschiedenis van de familie van deze cliënt, hij voelt zich weer een stuk lichter na de sessie. Benieuwd wat zich volgende keer mag ontvouwen in dit Meesterschap Traject
.